Ақырын ғана өледі…

1971 Нобел әдебиет сыйлығын алған Пабло Неруданың шығармашылығынан

Ақырын-ақырын өледі – әдетінің құлы болғандар, бағытын өзгертпейтіндер, көкжиектерін кеңейтпейтіндер, кимідерінің түсін де өзгерте алмағандар, немесе бір бейтаныспен сөйлесе алмағандар.

Ақырын-ақырын өледі – құмарлықтан, жүректі тез қаққызған, көздерді жайнатқан қателіктер мен сезімнен қашатындар, ақ пен қараны ғана қалап, нүкте қоюға асығатындар ақырын-ақырын өледі.

Сағындым сені, сағындым…

Жалғандағы армандаған асылым
Мұңымды айтам мен өзіңе жасырын
Асау өткел өткізбеді
Қашқан жолдар жеткізбеді, жаным
Айлар өтті кездеспедің
Сырларымды сезбеспе едің, жаным
Сағындым сені, сағындым.

Бір өзіңді ойлай-ойлай жыл өтті
Ғашық жүрек от боп жанды, дір етті
Қара көзің күлімдеген
Кірпіктерің дірілдеген, жаным
Жайнап өскен гүлім деп ем
Жүрегімді тілімдеген, жаным
Сағындым сені, сағындым.

Ғұмыр кештім мен өзіңмен, аяулым
Шықпай қойдың сен есімнен, аяулым
Кездескенде көктем еді
Көкте тырна өткен еді, жаным
Құстар қайтты – оралмадың
Сен бақытты бол, арманым, жаным
Сағындым сені, сағындым…

М.Бесбаев