Телефон шыр етедi…

Телефон шыр етедi:
Сонда менiң жүрегiм дiр етедi,
Көйлегiмнiң желбреп гүл етегi
жугiремiн. Не пайда сен емессiң.
Тек қимылдау көңiлдi жүдетедi.
Кешке дейiн неше рет дiрiлдетiп
мәнсiз, арсыз алаңмен күн өтедi.
Телефон, шыңғырсаң да,
көтермеймiн ендi мен – қылғын сарна!
Жүрегiме тыныштық бермей қойды-ау,
төбесiнен бiр қойып сындырсам ба!?
Әне тағы… сенi ме! Қоңыр дауыс!
Трубканы сүйiп мен тұрдым сонда.

Авторы: Фариза Оңғарсынова

Неге ғана…

Шаршаппын-ау жазмышқа көне-көне,
Қыс қырауын салыпты тереземе.
Ыстық деммен қырауды үрлеп тессем,
Сені ғана көремін.
Неге?
Неге?

Сезімдерден селдетіп нөсер өткен,
Қайран жастық!
Менен бір есе кеткен.
Амал келді.
Жүрегім тағы лүп-лүп
Содан бері өтсе де неше көктем.

Неге ғана өзіңе ғашық қылдың?
Неге алысқа шақырып асықтырдың?
Табанымнан сыз өтіп, бойым мұздап,
Әлі сенің жолыңды тосып тұрмын.

Сауалы көп өмір-ай, жауабы жоқ,
Жолы болмас жігітке дауа – бір оқ!
Елесіңді серік қып, қиял қуып,
Нағып жүрмін адамның ауаны боп?..

Шаршаппын-ау жазмышқа көне-көне.
Қыс қырауын салыпты тереземе.
Шашта – күміс,
Самай – бор,
Маңдай – әжім,
Әлі сені ойлаймын
Неге?
Неге?..

Авторы: Айсағали Қыдыр

* * *

Махаббат! Неткен алып, қайратты едің,
Мен сені мұншалық деп ойлап па едім.
Тұсаулап, табандатып тағдырымды,
Қолына қара көздің байлап бердің.

Көп екен өмір сыры білгізбеген,
Жаны пәк таныстым да бір қызбенен,
Түріліп шаттығымның томағасы,
Сырласа бастадым ай, жұлдызбенен.

Көз алмай қарай бердім кіл шыңдардан,
Қиялдан қолын созып құлшынды арман.
Әйтеуір, сол бір қызға кездестім де,
Тап болдым қуанышқа тыншымды алған.

Авторы: Төлеген Айбергенов

Қайдасың?

Алладан тілеп бозала таңда-ай,
Асыға күткен мені апам.
Асырап-бағып балапан қаздай,
Алқатып күткен шері атам.
Қалжама, ұлдай, ақ қошқар сойса,
Еншіме атап көк атан,
АқшаХАН қызын Ақжүніс қойса,
Назира қойған ЕрмаХАН.
Ертегі тыңдап, ерке өскен болсам,
Ойлашы, кімнен қорқармын?
Түсімде келіп тұратын мың сан
Тарланға мінген Ер Тарғын.
Өрмекті жүрдім өлеңнен тоқып,
Қағазға қалды ол жазылмай…
Өзіңді бір күн келер деп тосып,
Қамбарды күткен Назымдай.
Асуды бермей жайбасарларға,
«Айқын» деп сендім, – «келерің».
…Ауызы жалын айдаһарларға
Құрбан ғып тосты мені елім…
Өрмек қып өрген тынысым – өлең,
Өзіңді күткен жол қалды…
Қырық құлаш алмас қылышыңменен
Құртқаны құтқар, Қобыланды!
У-сөзден егер уланар болсаң,
Жаныңды сүтпен сақтармын
Шын сөзім осы, иланар болсаң,
Сырымды саған ақтардым.
«Батырдың жары – осы» дегізіп,
Атырам алдан ақ таң, Күн!
Қысыр қулықты қырық күн емізіп,
Тайбурылыңды баптармын.
Еңіреп туған ер болсаң егер,
Еліңнің қамын жырларсың!
Бір хабар берші, бар болсаң егер,
Мұңайды гүлдей Гүлбаршын.
Заманда бейбіт, өмірде – думан,
Көрінер жырым жарты аңыз…
Жиделі-Байсын жерінде туған
Қай жерде жүрсің, Алпамыс?…
Мұратқа жетіп кейіпкерлері,
Ертегі бітер ақырын…
Ертегі ғана кейіпте ме едің,
Қайдасың, менің БАТЫРЫМ?

Авторы: Назира Бердалы

* * *

Трамвай да келмей қойды қырсығып,
Келмегенмен тоқтап міне тұр сынып.
Көрмеген боп көріп тұрмын мен сізді,
Көрмеген боп бір кіресіз, бір шығып.

Суық болып кеткен неге күз тіптен,
Жылы сезім жоқ па, бәлкім, сіз күткен?
Бөтен болып кеткенбіз бе біз мүлде
Көрсем деген үміт қайда үздіккен?

Жапырақтар құлап жатыр сүйісіп,
Жер бетінде қалай жүрміз сыйысып?
Тұра қашып кететіндей үркеміз
Жанарымыз қалса кенет түйісіп.

Кетіп қалмай неге тұрмын байланып?
Кетіп қалмай неге жүрсіз айналып?
Жанұшыра іздетеді сізді ылғи
Жүрегіме жайғасқан мұң жайланып.

Көрсем дағы көзім сізге тоймайды,
Бір жүрек бар
Тек сіз жайлы ойлайды.
Білмейсіз ғой…
Мүмкін іштей білесіз
Жек көруге сізді неге болмайды?

Авторы: Танакоз Толкынкызы

Ғашығым

Келді де қабаққа жайғасты,
Бұрымың шашыммен шайқасты,
Саусағың қолыммен айқасты,
Көзіме көзің сап ойқасты,
Көлеңкең көлеңкем боп кетті
Еске сап
Тұңғиық тереңге
Шолп етіп жоғалған сол тасты.

Көздерің жұмылмай жатады,
Сол қылық ұйықтатпай матады.
Тал түсте қиялға батады,
Айтатын ештеңем жоқ болсын
Сөйлеймін, күлемін, жылаймын
Себепсіз ішегім қатады.

Поль Элюар, аударған Танакөз Толқынқызы

Аяймын махаббатты жетім қалған

Өкінбеймін біреуді өпсең де өліп,
Өкінбеймін біреуге кетсең де еріп.
Жазмыштың маған жазған пендесіне
Мен-дағы кезігермін көп сенделіп.

Мұң ба екен,
Мұның бәрі уайым ба екен?!
Бүгінде ойым бөтен, жайым бөтен.
Қойнына қона алмаған қос аққуға
Қол бұлғап қала берер – қайың мекен…

Жабықпа,
жарылқасын бетіңді алдан.
Өткен күн өшкен, көшкен секілді арман…
Болар-ау бәрі де ұмыт,
Амалым не,
Аяймын махаббатты жетім қалған.

Авторы: Исраил Сапарбай